Woestijnplanten pakken het waterprobleem op verschillende manieren aan. Het stuurt de kernwortel 10 tot 30 meter naar beneden om een ondergrondse bron te vinden.
Maar hoe overleeft een kleine zaailing een lange periode van droogte totdat de stengelwortel water vindt? Dit is een van de onopgeloste mysteries van de woestijn. Cereus die 's nachts bloeit, vormt een ui, die dient als een ondergronds reservoir. Een creosootstruik, op zoek naar water, stuurt wortels over lange afstanden, die tegelijkertijd vergiften uitstoten om zaailingen in de buurt te doden.
Mooie eenjarige planten die in het voorjaar bloeien en de woestijn bedekken met een prachtig kleurrijk tapijt beschikken niet over zulke ingenieuze uitvindingen om te overleven bij gebrek aan water. Hoe gaan ze om met het probleem? Ze laten niet toe dat het tot een gebrek aan water komt. Hun zaden bevatten remmende stoffen die kieming voorkomen. Bij hevige regen worden deze stoffen weggespoeld en ontkiemen en groeien de zaden. Planten bloeien en brengen zaden voor toekomstige planten.
Om de beperking te verwijderen, moet de hoeveelheid neerslag echter minstens 13 millimeter zijn; lichte regen is niet genoeg. Zaden kunnen als het ware de neerslag meten en als de regen de grond niet voldoende bevochtigt, dus dit zou niet genoeg zijn voor de planten om te leven, dan blijven ze gewoon rusten. Ze beginnen niet te doen wat ze niet tot een einde konden brengen.
Cactussen in de woestijn
In de woestijn zijn er ook vlezige cactussen die een lange droge periode overleven omdat ze op zeldzame regenachtige dagen water inslaan. Sommigen slaan water ondergronds op, anderen slaan het op in hun dikke slurf. Om ervoor te zorgen dat deze groene stammen kooldioxide kunnen opnemen en fotosynthese kunnen uitvoeren, moeten de ademhalingsopeningen, de zogenaamde huidmondjes, open zijn. Maar dit is gevaarlijk, omdat waardevol water verdampt in de vorm van stoom. Om de verliezen tot een minimum te beperken, blijven huidmondjes overdag gesloten en alleen 's nachts geopend als het koel is. Bovendien bevinden huidmondjes zich in woestijncactussen in uitsparingen onder het oppervlak van de stam, waardoor vochtverlies nog beperkter is.
Slechte woestijnregens sijpelen zelden diep in de grond. Daarom zijn cactuswortels meestal oppervlakkig en nemen ze een groot gebied in beslag om zoveel mogelijk vocht op te nemen. Planten zwellen op wanneer de watervoorraden worden aangevuld en krimpen wanneer water wordt verbruikt tijdens droge periodes. In veel cactussen worden de bladeren verkleind tot doornen, waardoor roofdieren die de plant willen bijten of ervan willen drinken, niet kunnen eten.
De meest indrukwekkende vertegenwoordiger van woestijnplanten is de gigantische saguaro. Van eind april tot juni zijn de toppen van de stam en takken bedekt met bloemen die eruitzien als enorme boeketten met witte bloemen. Elke bloem gaat 's nachts open en verdort de volgende dag. Maar elke saguaro herhaalt dit spektakel nacht na nacht gedurende ongeveer vier weken en produceert ongeveer honderd bloemen. Vanwege zijn pracht werd de bloem geëerd als het staatsembleem van Arizona.
Vogels, vleermuizen, bijen en nachtvlinders voeden zich met nectar en bestuiven bloemen. Fruit rijpt in juni en juli. Bakkers, coyotes, vossen, eekhoorns, landbouwmieren en veel vogels eten fruit en zaden. Spechten hollen meer nesten in de stammen en takken uit dan ze nodig hebben, maar de plant geneest zijn wonden met een beschermende doek om waterverlies te voorkomen, en veel andere vogels gebruiken later de uitgeholde holten, waaronder babyuil, schreeuwende uilen en kleine haviken.
In het verleden gebruikten indianen deze pompoenachtige depressies als vaten voor water. De houtachtige ribben, die het enorme gewicht van met water beladen saguaro's dragen, dienden om schuilplaatsen en hekken te bouwen. De groene reuzen bieden ook veel sappige vijgachtige vruchten, die de lokale Papago-indianen met lange stokken van de toppen van stammen en takken afhalen. Ze maken er jam, siroop en alcoholische dranken van. De Indianen aten, net als hun kippen, zaden. De saguaro-vruchten waren zo belangrijk voor de bevolking van Papago dat de oogsttijd het nieuwe jaar markeerde.
