De uitdrukking 'verlof in het Engels' wordt veel gebruikt, het is zo stevig ingeburgerd in het dagelijks leven dat het een minimum aan vragen veroorzaakt. Veel mensen zijn ervan overtuigd dat dit echt een soort Engelse traditie is - om een feest of een andere gebeurtenis te verlaten zonder afscheid te nemen en niemand iets te vertellen over hun wens om deze plek en de mensen te verlaten. Maar is dit zo, en zijn de Engelsen, die bij de hele wereld bekend staan om hun beleefdheid en hoffelijkheid, zich zo te gedragen?
Het is de moeite waard om het in detail te verkennen, omdat er veel verbazingwekkende ontdekkingen echt onder verborgen zijn. Waar komt deze zin vandaan?
De geschiedenis van de zin: verlof in het Engels
De Engelsen zelf gebruiken deze zin ook actief, maar ze zeggen het anders. 'Ga weg in het Frans', zo klinkt ze in hun midden. Er zijn twee aannames over hoe een dergelijke verklaring is ontstaan:
- cultureel;
- historisch.
Volgens de eerste versie was het in Frankrijk van de 18e eeuw gebruikelijk om de ballen onopgemerkt te laten bij de organisatoren. Maar in de 19e begonnen de Fransen zo over de Britten te praten, omdat er een lange concurrentie tussen de landen was.
De historische versie lijkt aannemelijker, het heeft meer redenen, hoewel het ook kan worden betwist, omdat het uiterst moeilijk is om dergelijke dingen te bewijzen. Er wordt aangenomen dat deze gevleugelde woorden verschenen in 1756-1763, toen de zogenaamde Zevenjarige Oorlog werd gevoerd, waarin de Britten en de Fransen aan verschillende kanten stonden.Sommige geleerden hebben gemerkt dat het Britse leger met de woorden 'vertrek in het Frans' lachte om hun rivalen, de Fransen, die hun liefde voor verlating en ongeoorloofde afwezigheid aangaven. De zin klonk als 'afscheid nemen van Frankrijk'. Verder veranderden de Fransen dezelfde zin, begonnen het al te gebruiken in relatie tot de Britten - en het werd gebruikelijk in hun gelederen.
Interessant feit: deze versie kan al geloofwaardig worden genoemd omdat er werkelijk constante wederzijdse beschuldigingen waren tussen de Britten en de Fransen, deze volkeren streden openlijk met elkaar. Grappen die hun oorsprong vonden in één kamp en zich tegen de vijand keerden, keerden vaak terug in de tegenovergestelde interpretatie, zoals gebeurde met deze zin, die zo succesvol bleek te zijn dat hij over de hele wereld verspreidde.
Naoorlogs gebruik van de zin
Gezien de evolutie van deze gevleugelde uitdrukking, moet worden opgemerkt dat in de 18e eeuw beide varianten actief werden gebruikt, zowel over de Britten als over de Fransen. Dergelijke woorden vlogen achter iedereen aan die het evenement verliet zonder de eigenaren en de omgeving op de hoogte te stellen. Ze waren bedoeld om te benadrukken dat de overleden gast ver verwijderd is van zijn goede manieren in zijn gedrag. Afscheid nemen van de organisatoren of eigenaren was immers nodig, maar met vrienden en omgeving - het is zeer wenselijk. Met deze zin lachten ze om degenen die dringend en in het geheim met een dame met pensioen gaan, of het feest niet kunnen voortzetten vanwege de overvloed aan dronkaards. Dergelijke woorden benadrukten hoe dan ook het immorele, onbeleefde gedrag van een persoon.
Henry Seymour en het Engelse afscheid
Er is een andere versie van de oorsprong van deze woorden. Iemand beweert dat Lord Henry Seymour, die vele jaren in Frankrijk woonde, zich schuldig maakt aan de uitdrukking. Naar verluidt was hij het die vaak de gebeurtenissen verliet, zonder afscheid te nemen van iemand, en tegelijkertijd de bekendheid had van een zonderling. Dus zeiden ze altijd dat Henry het heerlijk vond om zich als koetsier om te kleden, schandalen op de rijbaan te regelen en dan straffeloos te verdwijnen, gewoon ondergedoken in de menigte.
Ruzies, tradities en steekwoorden
Hoe dan ook, het zou zinloos zijn de Britten de schuld te geven van een gebrek aan etiquette, aangezien beleefdheid in de tradities van dit land zeer gerespecteerd wordt en het gebruikelijk is afscheid te nemen van de eigenaren. Ze worden gekenmerkt door voorzorgsgedrag, beleefde manieren en daar bestaat geen twijfel over. Evenals het feit dat er in deze taal een massa gevleugelde zinnen wordt geassocieerd met de Fransen, waardoor ze in een onaantrekkelijk licht worden blootgelegd.
Een andere uitdrukking, die over de hele wereld wordt verspreid, zegt: 'Het spijt me voor mijn Frans', met deze woorden is het gebruikelijk om zich te verontschuldigen voor de geuite zinnen, en het wordt veel gebruikt, zelfs in Rusland. Er zijn andere woorden die al lang bestaande rivalen van het Engels aan de kaak stellen: 'help als een Fransman', wat inhoudt dat men zich in nietsdoen overgeeft in een situatie waarin het nodig is om deel te nemen aan het oplossen van het probleem.
Al deze en vele andere uitdrukkingen komen neer op die tijd dat naties vijandig waren, en mensen probeerden vijanden zo geestig mogelijk te ontmaskeren. Dit is een volkomen normaal fenomeen dat in de talen van veel andere volkeren voorkomt.In het Russisch is de schuur een nogal onooglijk utiliteitsgebouw en de Mongoolse Tataren hadden tijdens het juk Sarai-Batu, de stad die het centrum van de Gouden Horde werd. De rode kakkerlak wordt de Pruisische genoemd en ook Rusland heeft een zware oorlog met Pruisen gevoerd. Soortgelijke voorbeelden kunnen eindeloos worden gegeven.
Er zijn dus verschillende versies met betrekking tot hoe deze zin verscheen. Hoogstwaarschijnlijk gebeurde dit in het tijdperk van oorlogen tussen Frankrijk en Engeland, toen beide volkeren verschillende onaangename dingen wilden uitvinden over vijanden - zowel feitelijk als spontaan.