Moderne films doorlopen vele bewerkingsfasen voordat het publiek ze op de schermen ziet. Wat is inkleuring en hoe verloopt het proces van het kleuren van zwart-witte films?
Hoe wordt inkleuren uitgevoerd?
De ontwikkeling van computertechnologie heeft de wereld digitale inkleuring gegeven. Studio's begonnen films te kleuren door de kleurschakering in één frame te markeren (statische afbeelding op film).
Op basis van een dergelijk frame kopieert de computer automatisch het kleurenschema naar afbeeldingen die aanwezig zijn in het bewerkingsframe. Dit proces is uitgevonden door Brian Hunt en Wilson Markle.
Interessant feit: Het digitale inkleuringproces werd voor het eerst toegepast in 1970, toen het nodig werd om de beelden van het maanoppervlak en de maan zelf te kleuren tijdens het Apollo-programma.
De eenvoudigste manier om digitale inkleuring te doen is vanaf het originele negatief. Om dit te doen, wordt een kopie van hoge kwaliteit uit de film verwijderd. Vervolgens wordt een masker van kleurenschema's gevormd. Hier kunnen de kleuren bijvoorbeeld worden verdeeld volgens het niveau van de grijze kleur of de beweging van het object.
Het kleurenmasker dat inherent is aan het frame kan worden gebruikt als basis voor het verwerken van volgende fragmenten. De laatste fase is de combinatie van een zwart-witte basis met bloemen en bij de uitgang zien we een kleurenfilm.
Aanvankelijk kwamen de films tijdens de inkleuring uit met vervaagde, vage kleuren. Met de ontwikkeling van computertechnologie verbeterde de situatie echter aanzienlijk en begonnen films er geloofwaardiger uit te zien.
Tot op de dag van vandaag blijft er een groot probleem van arbeidskosten.Elk frame moet immers worden onderverdeeld in speciale zones en elk frame moet een bepaalde kleur krijgen.
Technologie staat niet stil en veel bedrijven werken aan het verbeteren van kleurkleuring. Er is bijvoorbeeld een technologie gemaakt die mechanismen gebruikt om de achtergrond en vormen opnieuw te creëren.
De technologie kan de vorm van de maskers veranderen en ze van het ene frame naar het andere verplaatsen. De achtergrond is apart geschilderd, rekening houdend met alle gegevens die verantwoordelijk zijn voor de beweging van de camera. Nadat de achtergrond volledig klaar is, vindt de gebruikelijke toepassing van maskers van kleurenschema's plaats.
Deze technologieën gebruiken neurale netwerken die de grenzen van een object kunnen onderscheiden en meer verzadigde kleuren kunnen toepassen.
Oude films kleuren
Het inkleuren van oude films werd een interessant idee. Met name in 2009 kregen beroemde schilderijen als 'Alleen ouderen gaan de strijd aan' en 'Zeventien momenten van de lente' kleur. Tegelijkertijd ondergingen de films een kleine correctie: sommige afleveringen werden korter en sommige volledig verdwenen.
Interessant feit: De film Seventeen Moments of Spring bevat meer dan 1 miljoen frames. Er zijn er zo'n 1.500 uitgekozen, op basis waarvan ze de hele film hebben geschilderd.
"Seventeen Moments of Spring" heeft ook een restauratie ondergaan - van het origineel werd het omgezet naar digitaal formaat en verbeterde beeldkwaliteit. Na deze premières begon de massale inkleuring van Sovjetfilms: "Funny Guys", "Volga, Volga", "Officers" en vele anderen.
Moderne films verwerken
Moderne films worden anders behandeld. Meestal worden de vijf meest gebruikte schema's gebruikt:
- Complementair beschouwd als de meest voorkomende. Het is gebaseerd op een combinatie van twee tegengestelde kleurenschema's. Het geeft een plausibel beeld, omdat de combinatie van warme en koude tinten er heel harmonieus uitziet.
- Vergelijkbaar Het schema wordt vaak gebruikt om een "gezellige" foto te maken. Om contrast te voorkomen, worden aangrenzende kleuren gebruikt en komt de afbeelding in dezelfde stijl uit.
- Drie-eenheid schema - dit zijn kleuren die zich op een bepaalde afstand bevinden. Hier prevaleert de ene tint boven de andere. Het kleurenschema heeft geen overmatige verzadiging.
- Splitsen complementair klinkt als de eerste, maar in plaats van twee tinten zijn hier drie betrokken. Het contrast blijft behouden, maar niet erg uitgesproken.
- Tetraïd Het schema is divers en bestaat uit 2 paar tegengestelde tonen. De hoofdtoon is echter één. Het tegenovergestelde kleurenschema geeft de nadruk en het volgende paar complementeert. Een dergelijk schema is zeldzaam in gebruik, omdat het vaak het frame overbelast.
Het inkleuren van oude films is gebaseerd op keyframes (statische beelden van filmstrip). Specialisten op het gebied van inkleuring selecteren dergelijke frames en kleuren die voor hen geschikt zijn. Dan komt de beurt aan digitale technologie. Een computer op basis van een bepaald kleurenschema geeft schaduwen aan andere frames. In de toekomst wordt het werk handmatig voltooid, worden er wijzigingen aangebracht om het beeld er realistisch uit te laten zien.
