In de moderne wereld wordt de aanwezigheid van haar op het gezicht niet gereguleerd door enige norm, moreel of wettelijk. In het verleden was deze kwestie echter strikter gerelateerd.
Houding ten opzichte van baard en snor in verschillende culturen
Om een onbekende reden is er altijd een speciale relatie ontwikkeld voor de baard. Wat het precies was, hing af van een specifiek land, cultuur en tijdperk. Vaak werd aangenomen dat als een man een baard liet groeien, hij zijn mening en overtuiging openlijk kon uiten.
In de oudheid was gezichtshaar nodig omdat het werd beschermd tegen slechte weersomstandigheden. Alleen in het eerste millennium voor Christus ze veranderde in een ornament en een onderwerp van mannelijke trots.
De oude Egyptenaren behandelden de baard op een speciale manier, zodat alleen de farao hem kon dragen. Trouwens, zijn insignes waren kunstmatig. De overgebleven mannen verwijderden het haar op hun gezicht.
Interessant feit: volgens de regels kon alleen een man die de god Horus personifieerde een farao zijn. Maar de geschiedenis herinnert zich een farao-vrouw genaamd Hatshepsut. Om de tradities niet te schenden, trok ze tijdens verschillende ceremonies herenkleding aan en droeg ze ook een kunstmatige baard.
De oude Grieken behandelden gezichtshaar meer dan gunstig. Voor hen was ze een symbool van wijsheid en kennis. De aanwezigheid van een baard met een bepaalde vorm gaf aan dat een persoon tot een bepaalde filosofische school behoort.
Dit ging zo door totdat de macht over Griekenland in handen was van Alexander de Grote. Met zijn uiterlijk vervaagde de baardmode snel. Hier verschillen de meningen van historici. Sommigen zijn van mening dat proefpersonen simpelweg het voorbeeld van een militaire leider volgden. Anderen houden vol - Alexander kon (om fysiologische redenen) geen behoorlijke baard laten groeien en verbood anderen dit te doen.
In ieder geval beval de commandant vóór de slag de soldaten om hun baarden voor de veiligheid te scheren - zodat de vijanden ze niet in de strijd konden grijpen. Sindsdien is gezichtshaar in Griekenland een kenmerk geworden van filosofen.
Wat de Romeinen betreft, ze hadden echt de voorkeur om gladgeschoren gezichten te hebben. De initiator van deze traditie wordt beschouwd als keizer Nero. Het Romeinse rijk waardeerde een wilskrachtig en energiek karakter, enthousiasme, jeugd en niet veel jaren ervaring en de last van jaren. Bovendien werd een ongeschoren gezicht en lang haar geassocieerd met bekrompen barbaren. Een keurig kort kapsel, een gladgeschoren gezicht zijn de tekenen van een beschaafde man.
In de toekomst is de houding ten opzichte van de baard en snor meer dan eens veranderd. In Kievan Rus was de mening relatief stabiel. Mannen droegen lange tijd baarden en waren er erg trots op. Aanvankelijk was deze traditie niet gerelateerd aan religie (later versterkte de kerk deze). Het kwam op het punt dat de priesters weigerden de gelovige te zegenen, als hij geen baard had.
Significante veranderingen vonden alleen plaats onder tsaar Peter I. Hij volgde grotendeels het voorbeeld van de Duitsers en de Nederlanders.Op een gegeven moment waren de baarden strikt verboden (hij paste niet op zijn snor). Dergelijke innovaties veroorzaakten echter een storm van protesten onder de bevolking, dus de koning deed anders - legde een vergoeding op voor degenen die zich niet wilden scheren.
De betekenis van de baard in wereldreligies
Allereerst is het vermeldenswaard dat onder de meest voorkomende religies ter wereld de meningen over de baard verdeeld zijn. Sommigen verwelkomen op alle mogelijke manieren de aanwezigheid ervan of bevelen op zijn minst supporters aan om een baard te dragen. Anderen - drang erop aan om regelmatig gezichtshaar te verwijderen. Elke religie wordt geleid door bepaalde motieven.
In het jodendom en de islam is de aanwezigheid van een baard uiterst wenselijk, maar er zijn enkele nuances. Moslims laten baarden groeien en proberen het voorbeeld van de profeet Mohammed te volgen. In dit geval moet de haarlijn zorgvuldig worden verzorgd. Snor moet kort zijn. Dit zijn strikte regels die belangrijk zijn om te volgen.
De aanwezigheid van gezichtshaar op de joden getuigt van respect voor de voorouders, omdat ze door zo'n uiterlijk werden gekenmerkt. De Thora (een deel van de Bijbel) vertelt de joden dat men op bepaalde punten op het onderste deel van het gezicht geen haar mag knippen. Daarom groeien ze baarden en knippen ze geen haar op de slapen. Er zijn echter veel extra nuances.
Boeddhisten geven er de voorkeur aan haar te verwijderen, zowel op het gezicht als op het hoofd. Monniken leiden een afstandelijke levensstijl, die ver verwijderd is van de gebruikelijke drukte en het dagelijks leven. Ze geloven dat menselijke energie in het haar zit, dus het wegwerken ervan is een soort 'vernietiging'.
In het orthodoxe christendom zijn er geen duidelijke vereisten met betrekking tot gezichtshaar. De meeste mannelijke geestelijken dragen echter liever een baard. Dit komt door de wens om niet tegen de natuur en de natuurlijke orde in te gaan. Bovendien worden op alle iconen de heiligen en de martelaren afgebeeld met een baard.
In het katholieke christendom is de tegenovergestelde mening ontstaan. Priesters geven er de voorkeur aan gezichtshaar volledig af te scheren, hoewel hun aanwezigheid niet officieel verboden is. Katholieken werden sterk beïnvloed door Romeinse tradities, volgens welke scheren een verplichte hygiënische procedure is.
Interessant feit: volgens de legende werd in de 9e eeuw de troon van de paus bezet door een vrouw - Pappess John, genaamd John VIII. Ze verborg haar echte geslacht en aangezien alle priesters glad geschoren liepen, was niemand verrast door het verwijfde gezicht. Eeuwenlang ontwikkelde zich een andere houding ten opzichte van deze legende, maar uiteindelijk werd het volledig weerlegd en wordt het niet als een historisch feit beschouwd.
Kort antwoord
In het oude Griekenland symboliseerde een baard tot op zekere hoogte wijsheid, houding tegenover een bepaalde filosofische school. Alles veranderde met de komst van Alexander de Grote, die soldaten verbood baarden te dragen voor veiligheidsdoeleinden (zodat tegenstanders ze niet konden grijpen in veldslagen). Volgens één versie had de commandant zelf een slechte haargroei op zijn gezicht en dit is de echte reden voor het verbod. In het Romeinse rijk gaven ze er de voorkeur aan zich schoon te scheren, omdat de mode er netjes uitzag - een teken van beschaving. Een baard en lang haar zijn het lot van barbaren.