Een team van Amerikaanse wetenschappers heeft met behulp van alle moderne onderzoeksmethoden de waarde van de Hubble-waarde verduidelijkt. Zo ontdekte ze dat het heelal niet zo snel uitbreidt als bedoeld.
Aan het begin van de vorige eeuw stelde de Amerikaanse wetenschapper Edwin Hubble het concept voor om kosmos uit te breiden. Hij was de eerste ter wereld die concludeerde dat het uit veel sterrenstelsels bestaat en dat de afstand daartussen groter wordt. Latere berekeningen door de astronoom lieten zien dat de snelheid waarmee sterrenstelsels worden verwijderd evenredig is met hun afstand. Dit betekent ook dat ze sneller moeten uitbreiden.
Aanvankelijk werd de uitbreiding verkregen - 500 km per seconde, gebaseerd op de afstand in megaparsec, d.w.z. 3,26 miljoen lichtjaar of een onvoorstelbare 30 biljoen kilometer (een kwintiljoen is een eenheid met 18 nullen). Interessant is dat de melkweg, die zich op twee megaparsecs van onze planeet bevindt, 2 keer sneller uitzet dan de melkweg, verwijderd op een afstand van één megaparsec.
Astronomen gebruiken verschillende apparatuur waarmee u de statistieken van Hubble kunt bijwerken. De meest betrouwbare waarde van de uitbreidingssnelheid van de ruimte tot op de dag van vandaag is 74 kilometer per seconde per miljoen parsecs.
Supernova-voertuigen die in het Planck Space Observatory werden gebruikt, veranderden de nauwkeurigheid van astronomische waarnemingen en verfijnden deze constante.Het verschilt meer dan 7 keer van de oorspronkelijke indicator. Volgens moderne waarnemingen is het 67,5 kilometer per seconde per megaparsec.
Dit werd mogelijk gemaakt door het vergelijken van de meest recente informatie verkregen uit het kosmische gamma van de Fermi-telescoop. Hij toonde verzwakking van straling afkomstig van sterren. Een wijziging in deze waarde was de reden voor de herziening van de verwijderingssnelheid van objecten in het heelal.
Het is opmerkelijk dat gammastraling door alle sterren wordt uitgezonden, maar vooral actief door quasars. Dit zijn de helderste objecten van het waargenomen deel van het heelal. Hun structurele kenmerk: dit is de actieve kern van het sterrenstelsel in de beginfase van zijn ontwikkeling, waar een enorm zwart gat de substantie die het omringt, absorbeert. Hierdoor stoot de quasar letterlijk een enorme hoeveelheid gammastraling uit.
Wanneer deze stralen onze planeet bereiken, werken ze samen met fotonen afkomstig van de zon. De snelheid van hun botsing hangt af van de afstand die wordt afgelegd door gammastraling. Deze waarde is afhankelijk van de snelheid waarmee alle sterrenstelsels in het universum uitzetten. Door middel van wiskundige berekeningen konden wetenschappers de bijgewerkte waarde van de Hubble-constante achterhalen.
Het is waarschijnlijk dat wetenschappers in de toekomst, naarmate de methoden van astronomisch onderzoek zich ontwikkelen, een nog grotere nauwkeurigheid zullen kunnen bereiken bij het berekenen van de Hubble-constante. Maar zelfs de bijgewerkte snelheid lijkt indrukwekkend voor ons, de bewoners van de aarde. De ontwikkeling van astronomie in de toekomst zal de geheimen van de geboorte van het universum helpen ontrafelen.
